تراژدی روایت قصۀ خاصی است، که از کتب باستان به یاد مانده باشد، دربارۀ آن کس که در اوج نیکبختی است، اما از آن اوج فرو افتد، کارش به تیره‌روزی بکشد، و با بدبختی پایان یابد. (افسانه‌های کانتربری) • هرگونه باور واقع‌بینانه‌ای در مورد درام تراژیک باید از عینیت بلا سرچشمه بگیرد. تراژدی‌ها پایان بدی دارند. نیروهایی چهرۀ تراژیک را درهم می‌شکنند، نیروهایی که نه می‌شود آنها را درست شناخت و نه می‌توان با فرمان خرد بر آنها چیره شد. این نکته نیز بسیار ضروری است: آنجا که علل فاجعه گذراست، آنجا که بتوان با ابزار فنی یا اجتماعی به کشمکش پایان داد، درام جدی داریم، اما تراژدی نه. تراژدی چاره‌ناپذیر است. تراژدی نمی‌تواند به جبران مادی و عادلانۀ رنج گذشته بینجامد. ایوب به اندازۀ دو برابر ماده‌الاغ از خدا می‌گیرد، چنین نیز باید باشد، چرا که خداوند با داستان او مثال عدالت را عملی کرده است. ادیپ اما چشمانش و یا تاج‌وتخت شهر تبای را بازنمی‌یابد. • درام تراژیک به ما می‌گوید که قلمروهای عقل و نظم و عدالت محدودند و هیچ پیشرفتی در امکانات علمی و فنی نمی‌تواند کارایی آنها را گسترش دهد. در برون و درون آدمی «غریبگی» دنیا لانه دارد. نامش را هرچه می‌خواهید بگذارید: خدایی ناپیدا یا شرور، تقدیر کور، وسوسه‌های دوزخ، یا خشم ددمنشانۀ خوی حیوانی ما. این نیرو در بزنگاه‌ها به انتظار ما کمین کرده است. این نیرو ریشخندمان می‌کند و ما را به تباهی می‌کشد. در موارد نادری نیز این نیرو ما را به‌سوی تباهی می‌کشاند تا به آرامشی برسیم که در فهم نمی‌گنجد.