«مهپاره» شانزدهمين بخش از نسخه كهن متن مفصل سانسكريتي است به نام «جوهر اقيانوس زمان». در يكي از افسانه‌هاي قديمي هندو آمده است كه خدايان و اهريمنان با هم نشستند و بر آن شدند تا جوهر حيات جاويدان را به دست آورند. بدين منظور، به متلاطم ساختن اقيانوس شير پرداختند. سپس، ادويه از گياهاني بر آن پاشيدند و با اهرم كوه ماندارا آن را به هم زدند تا آن‌كه جوهر زندگي با چيزهاي ديگر به دست آوردند. يكي از آن‌‌ها ماه بود كه آن را خداي گياهان مي‌نامند. در زبان سانسكريت، ماه و خورشيد هر دو نرند، نه نر و ماده. شاعران هندو هر گاه بخواهند در آثار خود، ماه مادينه‌اي به كار برند، قرص ماه را شانزده پاره مي‌كنند و پاره‌اي از آن را به نام «زن» برمي‌گزينند. از اين رو است كه زن زيبا را «مهپاره» گويند.