نویسنده در این کتاب با استفاده از تصحیح‌ها و نسخ خطی و چاپی موجود از تفسیر سلمی و تستری و نیز لطایف‌الاشارات قشیری و کشف‌الاسرار میبدی، گستره نفوذ این نوع تفسیر را در مثنوی مولوی، دست‌کم به صورت مقدماتی مطرح کرده است. رویکرد مولوی در تفسیر بسیاری از آیات مثنوی رویکردی باطنی است. نه‌تنها او، خود در مقدمه دفتر اول، مثنوی را «کشاف قرآن» نامیده، بلکه قرائن نشان می‌دهند که او به کشف معنی باطنی آیات بر وفق روش تفسیر عرفانی علاقمند و از آن متأثر بوده است. افلاکی گزارش می‌دهد که حقایق‌التفسیر ابوعبدالرحمن سلمی که نمونه برجسته این نوع تفسیر به شمار می‌رود مورد تکریم مولانا بوده است.