ساموئل بکت که بعد از نگارش دو کتاب «مالوی» و «مالون می‌میرد»، تصمیم می‌گیرد کتاب نام ناپذیر را به عنوان حلقه سوم به دو اثر قبلی خود اضافه کند در این اثر به صورت ماهرانه‌ای استادى و مهارتش در سبک نگارش را در حدى اعلا نشان مى‌دهد تا جایی که در سال 1969 میلادی موفق به دریافت جایزه نوبل ادبیات شد. او با به کار بردن کلمات و جملات کاملاً مجزا از هم توانسته اثرى را خلق کند که کمتر کسى توان درک آن را پیدا خواهد کرد. در این کتاب ساموئل برخلاف 2 اثر قبلی دیگر قصد ندارد با یاوه‌گویی و پرچانگی از شرح داستان، طفره رود بلکه جسارت او کتاب را تا آن‌جا پیش می‌برد که منجر به انهدام آشکار هر سطری می‌شود که مشکوک به داستان یا شبیه قصه باشد. در واقع راوی در این کتاب جز حرف زدن کار دیگری ندارد. برای او به هیچ عنوان مهم نیست که در رابطه با چه حرف می‌زند، بلکه تمام حواس او متمرکز بر روی ادامه دادن کلمات، جملات و حرف زدن است. به طوری که در آخر کتاب شما حس می‌کنید او کماکان می‌خواهد با همین روند حرف بزند و ادامه دهد، ولی گویا نویسنده است که بیشتر از این اجازه حرافی به او نمی‌دهد. در اصل همین میل به ادامه دادن و ناتوانی برای ادامه دادن جملات، پایان کتاب "نام ناپذیر" را به آغاز کتاب وصل کرده است. در حقیقت بکت داستان را با هیچ آغاز و با هیچ به پایان رسانده است. در "نام ناپذیر" بحران، ویرانی و جنون قرار است به نهایت خود برسد. جنون و ویرانی که نخست با کتاب‌های "مالون می‌میرد" و "مالوی" شروع و در نام ناپذیر در هم تنیده شده و غولی بی‌شاخ و دم را از خود ساخته است. به طوری که "نام ناپذیر" را می‌توان ماحصل آن دو کتاب دانست؛ اما شک نکنید که این ارتباط قرار نیست به استقلال کتاب سوم خدشه‌ای وارد کند.