این کتاب با جست‌وجوی مبانی فلسفی مفهوم رنگ و معنای آن در حکمت اسلامی به تفسیر جلوه‌های کاربرد رنگ در نگارگری ایران قرون هفتم تا یازدهم هجری پرداخته است. برای این منظور اندیشه‌های خواجه عبداله انصاری، نجم‌الدین کبری، نجم‌الدین رازی، علاءالدوله سمنانی و شیخ کریم‌خان کرمانی به‌طور خاص مورد تحلیل قرار گرفته و از میان آثار نگارگری سده‌های میانه به نگاره‌هایی از هنرمندانی چون جنید، بهزاد، سلطان محمد، امیر خلیل و آقامیرک، با موضوعاتی از حماسی و عاشقانه گرفته تا اخلاقی و مذهبی، استناد شده است. در تبیین ارتباط بین این دو ساحت، با استفاده از مدلی دوبعدی، تناظر خلق هنری از باطن به ظاهر و سلوک عارفانه از ظاهر به باطن بررسی شده و درباره توجه بیشتر نگارگران به مراتب میانیِ ساحت «رنگ‌های نورانی‌» و «نورهای رنگی» نکاتی ارائه شده است.