رابرت لاملی در این کتاب مصور، گفت‌و‌شنودی درباره‌ی «هنر فقیر» با هنرمندان داشته که ماحصل آن در این کتاب به خوانندگان ارائه می‌شود. اصطلاح هنر فقیر را نخستین بار جرمانو جلانت در سال 1967 در وصف گروهی از هنرمندان ایتالیایی ساخت که با ساده‌ترین وسایل، آثار شاعرانه‌ای بر پایه‌ی وقایع زندگی روزمره خلق می‌کردند. حرکت آنها واکنشی در برابر کاسب‌کاری در بازار هنر و چیرگی مینیمالیسم آمریکایی و هنر پاپ بود و نشان از عطش شدیدی به کشف مصالح تازه برای هنر داشت. ناگهان هنری تولید شد که با هر چیزی قابل تولید بود: موجودات زنده، محصولات زمین، مواد صنعتی، رطوبت، صدا، انرژی. هنر فقیر پدیده‌ای گروهی بود و جمع خارق‌العاده‌ای از استعدادهای مستقل مانند آلیگیرو بوئتی،‌ یانیس کوئولونلیس، ماریو مرتس، ماریسا مرتس، جولیو پائولینی، جوزپه پنونه و میکلانجو پیستولتو را دربر می‌گرفت. این کتاب دارای فصل‌های «حرکت و نقد»، «مکان و فضا»، «مواد، انرژی و فرایند»، «زبان»، «هویت»،« نمایش» و« پس از هنر فقیر» است.