رمان «ول اوجا» اتوبیوگرافی نسلی سوخته است که در کشاکش سال‌های انقلاب وجنگ رشد کرد و از تمام موهبت‌هایی که یک انسان آزاد برخوردار است محروم بود. زندگی در فضایی تیره، غمزده و محدود شده توسط انقلاب، جنگ و خرافات دینی، نسلی به شدت مالیخولیایی و روان پریش ساخت که قادر به برقراری ارتباطی سالم باجامعه و حتا هم نسلان خود نبود.
 
 
رمان با دیالوگی در مورد یک مرده آغاز می‌شود که ادعا می‌کند نمرده؛ سراسر درمان در تصرف مرده هاست. ارتباط قهرمان با دنیای زیرین و مرده‌ها، به این دلیل برایش بدیهی و طبیعی است که تمام راه‌ها برای برقراری ارتباط و یافتن زبان مشترک با انسان‌های پیرامون به شکست می‌رسد. تنبیهی که جامعه توتالیتر برای ارتباط خارج از عرف او با دنیای مردگان در نظر می‌گیرد، در ‌‌نهایت او را به نقطه آغاز می‌رساند. جایی که تصمیم می‌گیرد مطالعه و تفکر را کنار بگذارد و تبدیل شود به موجودی به نام «قدرت» که نماد ارتباط فیزیکی صرف با دنیای پیرامون خویش است.
 
 
جامعه‌ای که یکی از دوستانش را به مرگ می‌کشاند و دیگری را وادار می‌کند که به عمد نبیند، نیدیشد و ننویسد. تضاد زبان طنز تلخ و گزنده رمان با محتوای تراژدی آن، از ویژگی‌های این رمان است.