قهرمان کتاب «پاپی، گل خجالتی» یک دختر کوچولو است که حشرات را دوست دارد و آن‌ها را خیلی خوب می‌شناسد. او بین گل‌ها می‌نشیند و با حوصله با حشرات ارتباط برقرار می‌کند. به آواز جیرجیرک‌ها گوش می‌دهد، با کفش‌دوزک‌ها حرف می‌زند، اجازه می‌دهد مورچه‌ها از سروکله‌اش بالا بروند و با توجه و تمرکز به عنکبوت‌ها نگاه می‌کند. اما وقتی آدم‌ها هستند اوضاع فرق می‌کند. نه اینکه از آدم‌ها خوشش نیاید، نه. فقط وقتی آدم‌ها دوروبرش هستند، انگار احساس خجالت می‌کند. پاپی برای اینکه دیده نشود کارهای بامزه‌ای می‌کند. او خودش را در محیط اطراف مخفی می‌کند. گاهی شبیه گل قالی می‌شود، گاهی شبیه پلنگ توی باغ‌وحش می‌شود. همه‌ی این کارها برای این است که دیده نشود. خیلی‌ها به او گل خجالتی می‌گویند. اما آیا او واقعاً یک گل خجالتی است؟ کتاب «پاپی، گل خجالتی» با کلماتی ساده و گرم و دلچسب به موضوع خجالت و درون‌گرایی در کودکان می‌پردازد. کودک با پاپی همراه می‌شود و در فضایی مهربانانه و گرم از آنچه برای پاپی اتفاق می‌افتد خوشحال می‌شود. حمایت از کودک درون‌گرا برای ارتباط آسان‌تر و صحبت کردن در جمع نکته‌ی مهمی است که به‌خوبی در داستان به آن توجه شده است.