رمان «پی‌یر و ژان» نوشته‌ی «گی دو موپاسان» روایت بلندی درباره‌ی روشن شدن حقیقت‌های پنهان میان دو برادر به نام‌های پی‌یر و ژان است. این دو برادر با وجود تفاوت‌های ظاهری و رفتاری، پیوندی عمیق با هم دارند، اما روشن‌ شدن یک راز عجیب میان این دو نفر، رشته‌های این پیوند را کم‌رنگ‌تر می‌کند. پی‌یر و ژان داستانی در مورد باورها و تصورها است. تصویر مقدسی که آدم‌ها از هم در ذهن یکدیگر می‌سازند یک روز ممکن است فروبریزد؛ باورها و پیوندها از هم بگسلد و این پایان یک رابطه یا آغاز تنهایی بلندی باشد. گی دو موپاسان نویسنده‌ی مشهور فرانسوی قرن نوزدهم، بعد از قدم گذاشتن بر مسیر پرفرازونشیب نویسندگی، فرصت آشنایی با امیل زولا و گوستاو فلوبر را یافت. این دیدارها نقطه‌ی ‌عطفی برای او به شمار می‌آمدند؛ چراکه او را گویی در این مسیر جدی‌تر کرد و سبب شد قدم‌هایش را محکم‌تر بر‌ این راه بگذارد.ژان ابتدا خیال کرد خفه شده است. سپس شانه‌هایش را گرفت و او را برگرداند، اما مادرش همچنان بالشتی را نگه داشته بود که چهره‌اش را پنهان می‌کرد و برای اینکه جیغ نکشد، آن را گاز گرفت… ژان از دیدنش یکه خورد و از این یکه‌خوردن حدس زد که آدمی تا چه حد می‌تواند رنج بکشد. و دلش، دل ساده‌اش از فرط ترحم شرحه‌شرحه شد. او قاضی نبود، حتی قاضی بخشاینده نیز مردی بود مملو از ضعف و پسری مشحون از مهر. چیزی از حرف‌های برادرش به یاد نیاورد، استدلال و بحث نکرد، فقط به تن بی‌حرکت مادرش دست زد چون نتوانست بالشت را از صورتش جدا کند، همان‌طور که لباسش را می‌بوسید فریاد زد: «مامان، مامان، مامان بی‌نوایم، به من نگاه کن!»