وجود نامه‌ها، نشانه‌ها، دیدارهای پنهانی و نگاه‌هایی که باید مثل راز سربه‌مهر بمانند، در بسیاری از آثار ادبی با درون‌مایه‌های عاشقانه، پررنگ بوده‌اند. آنچه در رمان دل ما نوشته‌ گی دو موپاسان فضای متفاوتی ایجاد می‌کند، تلاش‌هایی برای بیانِ آن ابعادی از شخصیت است که افراد تمام عمر وانمود کرده‌اند، وجود ندارد. تظاهر به دوست داشتن دیگری و تمایل دیوانه‌وار به دوست داشته شدن؛ نیاز به مورد توجه بودن، درحالی‌که شاید کسی توان رویارویی با واقعیتِ درونی آن فرد را ندارد. این تضاد در رمان دل ما قابل لمس است. مردی به نام آندره ماریول دلباخته‌ زنی محفل‌گردان می‌شود که گرچه می‌خواهد تنهایی خویش را حفظ کند، خوب بلد است چطور مانند یک معشوقِ دست‌نیافتنی رفتار کند. میشل که ظرافتش در چهره و کلام، در نگاه اول همه را مجذوب می‌کند، در درونش غرور و خودشیفتگی، جای مهر و محبت را گرفته است. میشل و آندره ماریول بارها با یکدیگر دیدار می‌کنند و دوباره به درون خویش و به گوشه‌های تنهایی همیشگی‌شان پرت می‌شوند. این دیدارها در نهایت ماجراهایی غیرقابل پیش‌بینی برای آن‌ها رقم می‌زند.