در داستان «یکشنبه‌های پاریسی» اثر «گی دو موپاسان»، از نگاه این نویسنده‌ی شهیر فرانسوی همسفر مردی می‌شویم که برای رهایی از چرخه‌ی تکرار روزمره هر یکشنبه از حومه‌ی شهر پاریس به پاریس سفر می‌کند. او به محافل متفاوتی سر می‌زند که هر کدام جهان مخصوص و چارچوب‌های خود را دارند و اعضای آن‌ها به شیوه‌ی خود خوش‌گذرانی می‌کنند. آقای پاتیسو هر بار مصمم‌تر از قبل قدم در این محافل می‌گذارد و درگیر ماجراهایی پیچیده و گاه عجیب می‌شود. او تصمیم می‌گیرد با شرکت در این محافل از خستگی خود بکاهد و خود را بیشتر بشناسد. گی دو موپاسان نقاط ضعف و نقصان‌هایی در شخصیت‌هایش خلق می‌کند که هر کدام بخشی از روایت را پیش می‌برند. آدم‌های قصه‌ی او گاه سرگردان‌اند و گاه در مسیر این سرگردانی به حقیقت وجودی خود پی می‌برند. آقای پاتیسو نمی‌داند هنوز که مفهوم زیستن تا چه‌ اندازه برایش جدی است. آیا تنها یک زندگی ساده‌ی کارمندی با درآمد معمولی برایش کافی است؟ یا روح او در ابعاد کوچک زندگی روزمره و میان قانون‌های تحمیل‌شده نمی‌گنجد؟ او گاه با آن چهره‌ی تلخ و جدی واقعیت روبه‌رو می‌شود و در مقابلش می‌ایستد، و گاه همه‌چیز را رها می‌کند و در بی‌خیالی و تسلیم، لحظاتی متفاوت برای خود می‌سازد. ترس از آینده، درعین‌حال میل به قدم گذاشتن در آن‌سوی مرزها و عشقی بی‌حد به کندوکاو در‌ کنج‌های متفاوت جهان از درون‌مایه‌های اصلی این داستان است.