چگونه شد كه به آن سرعت آغوش بر هم گشوديم؟ چه كسي سراغ آن يكي رفت؟ چه كسي پيشقدم شد؟
بي ترديد من... به مجرد اينكه صدايم را بازيافتم و سكوت فراگيري را كه در آن ايستاده بوديم و به يكديگر خيره شده بوديم، شكستم، بي هيج پيش زمينه‌اي به او گفتم كه خيلي وقت است، خيلي وقت است كه منتظرش هستم، و او را در روياهايم و در دانه ها و مهره هاي فال بيني مي‌ديده‌ام، و اينكه حاضرم تا ابد عاشقش باشم - و چندين و چند قول و قرار ديگر.
هيچ كتماني در كارم نبود و هيچ شرم و خجالتي در وجودم... او متحير و رنگ پريده عقب عقب رفت، تا جايي كه پشت به ديوار رسيد. مگر مي شود زن عاقلي اينگونه با يك غريبه سخن بگويد؟