انسان هميشه به جهانِ گرداگرد خود توجه داشته است. از اين‌رو اسطوره، بيان و نمودگاری است از ”شناخت“ انسان از جهان که، گذشته از صورت ظاهر، برای انسان دارای معنایی باطنی و پنهانی نيز است. اسطوره از جهان، طبيعت، خدايان، ديوها و خلاصه از زندگی مادی و معنوی‌ِ انسانِ پيشين سخن می‌گويد.
اساطير نه‌تنها رابطۀ انسان را با نيروهای مابعدالطبيعي رقم می‌زند بلکه تعيين‌کنندۀ ارتباط انسان با ادبيات، موسيقي، نقاشی، قصه‌ها و باورهای عاميانه، هنر و ”معرفت“ غيرعلمی است. بنابراين، جای هيچ ترديدی نيست که برای شناخت عميق فرهنگ يک ملت نمی‌توان از اساطير آن بی‌خبر بود، چراکه اساطير با جهان فرهنگی‌ای که بنياد مي‌گذارد تصويری از عشق و نفرت، ثروت و قدرت، امر جنسی، مرگ و ترس ترسيم می‌کند.