ماشادو دِ آسیس (Machado de Assis) ،متولد ۲۱ ژوئن ۱۸۳۹ در ریودوژانیرو، در میان نویسندگان بزرگ قرن نوزدهم ویژگی‌های یکتا و خارق‌العاده‌ای دارد. او برزیلی، یا به عبارت دیگر، اهل امریکای لاتین است اما شباهتی به نویسندگان قرن نوزدهم امریکای لاتین ندارد. نه لحن پرتکلف آن‌ها را تقلید کرده و نه در نوشتن رمان‌های بزرگ خود مکتب رایج آن زمان، یعنی رمانتیسم را سرمشق قرار داده. ماشادو که نواده‌ی بردگان و از نژاد مولاتو بود، با همت و پشتکاری شگفت در فعالیت فرهنگی چنان مدارجی را طی کرد که بنیانگذار فرهنگستان برزیل شد و سال‌ها ریاست این فرهنگستان را برعهده اشت و به همین سبب از جایگاه اجتماعی والایی برخوردار بود. جایزه‌ی ماشادو د آسیس در سال ۱۹۴۱ توسط فرهنگستان ادبیات برزیل به پاس گرامی‌داشت یک عمر فعالیت ادبی ماشادو د آسیس بنیان نهاده شد و اکنون معتبرترین جایزه ادبی برزیل به شمار می‌رود. «دن کاسمورو»، «خاطرات پس از مرگ براس کوباس» و «کینکاس بوربا» از مهم‌ترین آثار ماشادو هستند که با ترجمه‌ی عبدالله کوثری در ایران منتشر شده‌اند. د آسیس ۲۹ سپتامبر ۱۹۰۸ درگذشت.
 
«بنتو سانتیاگو یا، چنان‌که همسایگان خطابش می‌کنند، دُن‌کاسمورو، سرگذشت خود را با شرح عشق و عاشقی آغاز می‌کند و ما را به همنوایی با خود می‌خواند که: خوش‌تر از ایام عشق ایام نیست. این عشق سرانجام به ازدواج می‌انجامد و آن‌گاه به‌گونه‌ای نامنتظر همه چیز شتاب می‌گیرد تا راه برای فاجعه‌ای ویرانگر هموار شود. اما در این میان خواننده از گفته‌ها و ناگفته‌های بنتو درمی‌یابد که او راوی قابل اعتمادی نیست. چه بسا گذشت زمان و ذهن خیال‌پرور و بیمارگون او رویدادها را مخدوش کرده باشد. پس هر لحظه از خود می‌پرسیم آیا این تمام واقعیت است؟ از این روست که داوری دشوار می‌شود و واقعیت بس پیچیده‌تر از آنچه به‌چشم می‌آید. ماشادو کندوکاو در وجود معماگون آدمی را با زبانی طنزآلود درمی‌آمیزد و در این روایت شگفت روابط اجتماعی برزیل در نیمه‌ی قرن نوزدهم نیز از نیش و کنایه‌های رندانه‌ی او در امان نمی‌ماند. دُن‌کاسمورو (۱۸۹۹) مشهورترین رمان ماشادو در امریکای لاتین است و بیش از هر رمان برزیلی دیگر موضوع نقد و بررسی بوده است.»