این کتاب دربرگیرنده دیوان نورعلی شاه اصفهانی به انضمام دو رساله عرفانی از اوست. رساله اول با عنوان «جامع الاسرار» رساله‌ای در سیروسلوک است. وی، تصریح می‌کند که حسن، علت غائی ایجاد است و عشق، اساس حسن را بنیاد و بر هر ذی عقلی ظاهر است که حسن، غیر عشق نیست. اگرچه در عبارت دو است، به معنی یکی است و آن یکی، نوری است سرمدی؛ اعنی حقیقتی است محمدی صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم ، پس انبیای گرام و اولیای ذوی الاحترام همگی مظهر حسنند. نورعلی شاه، سپس به ظهور تجلیات ذات و صفات در مظاهر اشاره کرده و درباره مسائل مختلف اخلاقی و عرفانی حکایات و اشعار زیبا و دلنشینی را ارائه می‌دهد. رساله دوم موسوم به «کنز الاسرار» مشتمل بر اوراد مختلف است، مثل اورادی که مداومت بر آن، منتج قرب نوافل و موجب عروج بر معارج و منازل است و اورادی که در هنگام جمعیت و اقبال و فرصت و فراغ بال، به آن اشتغال باید نمود.