تفکیک سفت و سخت و بعضا نادقیق و مبهم حوزه عمومی ‌و خصوصی، در مطالعات مربوط به تحولات اجتماعی و سیاسی، موجب شده که ما معمولا در بررسی این دگرگونی‌‎ها، از آنچه در خانه و فضاهای شخصی رخ می‌دهد، غافل شویم و صرفا دگردیسی‌‎های تدریجی یا دفعی را در عرصه نهادهای عمومی، ‌سیاسی و اجتماعی مثل دولت و موسسات و نهادهای دولتی یا خصوصی مثل دانشگاه‌‎ها یا بانک‌‎ها یا بازار یا ... دنبال کنیم. حال آنکه‌ آن تحولات سیاسی و اجتماعی و نحوه واکنش مردم به آنها، در زندگی خانگی و خانوادگی افراد و در امور به ظاهر پیش پا افتاده‌ای، مثل معماری خانه‌ای که در آن زندگی می‌کنیم، یا نحوه چیدمان وسایل و ابزارآلات و نوع کالاهای مصرفی یا حتی شیوه نشستن و برخاستن در مناسبات خانوادگی در خانه، چشم‌اندازی عمیق و بسیار جذاب بر نحوه این دگرگونی‌‎ها و نوع واکنش‌‎های فعالانه یا منفعلانه ‌آدم‌‎ها و به طور کلی شکل بده‌بستان آنها با رهاوردهای جدید و نوع از آن خود کردن آنها، می‌گشاید. پاملا ، استادیار تاریخ هنر در دانشگاه ماساچوست در کتاب ارزشمند و خواندنی «زندگی خانگی و فرهنگ مصرفی در ایران» به تعبیر خودش به بررسی «انقلاب‌‎های داخلی در عصر مدرن» در جامعه‌ ایران پرداخته و نشان داده که چگونه جامعه و مردم ایران در مواجهه با فرهنگ و تمدن جدید واکنشی فعالانه و خلاقانه نشان دادند و کوشیدند واردات مصرفی فرهنگ و تمدن جدید را، از عادت‌واره‌‎ها و اندیشه‌‎ها و ایده‌‎های جدید گرفته تا شکل معماری فضاهای داخلی و کالاهای مصرفی مثل کولر و صندلی و... متناسب با سنت‌‎ها و میراث فرهنگی و نیازهای خودشان شکل بدهند.