داستان دیوانه‌ای که از بستری شدنش در دارالمجانین یک سال می‌گذرد و در این یک سال تنها یک فکر و آرزو را در سر داشته آن هم داشتن کاغذ و قلم برای مکتوب کردن ذهنیت‏‌هایش. روز قبل از شروع داستان اتاق او را جدا کرده‌اند و کاغذ و قلم در اختیارش گذاشته‌اند.
اما اکنون دیگر او حرفی برای گفتن ندارد و کاغذهایش را با خطوط در هم و برهم پرکرده است. تنها جمله‌ای که از این خطوط قابل‌فهم این سه قطره خون هست. این سه قطره خون اساس بقیه داستان را شکل می‌دهد و مفاهیم زیادی را در خود گنجانده است.
درواقع این سه قطره همچون سه‌نقطه ای است که در انتهای برخی جملات نوشته می‌شود و نشان‌دهنده این است که حرفی برای گفتن هست اما نمی‌توان یا نمی‌شود آن را نوشت. در اینجا هم دیوانه سخنان زیادی دارد که قادر به نوشتن آن‌ها نیست و یا ترسی مانع از نوشتن او می‌شود. این سه قطره می‌تواند هر چیزی باشد می‌تواند هر حرفی در آن گنجانده شود.
هدایت در آثارش همیشه نشان داده است که تحت تأثیر فرهنگ و افسانه‌های هندی قرار دارد. در این داستان هم سه قطره خون نشانگر داهایی است که پرجاپتی خدای آفرینش در افسانه‌های هندی به مخاطبینش می‌گفت او در جواب خدایان دیگر، مردم و شیاطین هر بار به گفتن دا دا دا اکتفا می‌کرد و آن‌ها این گفته او را هر بار به‌گونه‌ای مختلف برداشت و تفسیر می‌کردند.
حال این سه قطره خون در این داستان همان سه دا یا سه‌نقطه است که می‌توان هر بار به‌گونه‌ای آن را برداشت و تفسیر کرد. خون حیات‌بخش است و سه قطره خون حیاتی در دل کرختی و افسردگی این داستان است.
این داستان سورئالیستی همانند تمام آثار هدایت سرشار از پوچ‌گرایی، حس خودکشی، تنهایی و توهم و گفته‌هایی عمیق و مبهم است که درکشان سخت است.
داستان‌های هدایت می‌توانند خواننده حرفه‌ای را به تفکرهای عمیق وادارد. سه قطره خون نیز از این قاعده مستثنا نیست و مفاهیم تامل‌برانگیزی در آن وجود دارد که حیرت مخاطب را برمی‌انگیزد.