در جايي از نمايش‌نامه يكی از آدم‌ها می‌گويد: «انسان نخستين نمی‌گفت، می‌رم، می‌‌رفت. نمی‌گفت بده، می‌گرفت. نمی‌گفت می‌خوام بخورم، می‌خواست و می‌خورد.» نمايش‌نامه «فعل» شرح هبوط «فعل» به مثابه كنش است در «فعل» به مثابه زبان. هبوطی كه در آن عشق از كنش به كلام تنزل می‌يابد و «فعل» از زندگی رخت بر میبندد. كوشش آدم اصلی نمايش برای فهم اين معناست كه آيا عشق را میتوان از چارچوب زبان به كنش محض فرا برد و آن را تا نهایی‌ترين مرزهايش پيش برد؛ به جایی كه زبان به انتها می‌رسد و تنها فعل ناب باقی می‌ماند. نمايش‌نامه «فعل» درامی عاشقانه است، اما به شكل يک جمله درهم ريخته طولانی كه فعل‌هايش جابجا شده‌اند.