شعر حکمت که در نگاه نویسنده، شعری است برآمده از دل که حد و مرز، قالب و سبک، کهنه و نو و... ندارد. نه اینکه به سان شعر سپید و نو، فارغ از قافیه و ردیف باشد یا هم‌چون غزل و قصیده مقید به وزن و ظرف. در واقع شعر حکمت مقوله‌ای است که از نگاه دیگر «شعر» رامورد بررسی قرار می‌دهد. شعری‌ست که می‌تواند قدرت تصرف ذهن، تاریخ، زمان و انسان را داشته باشد و در چارچوب‌های از پیش تعیین شده نمی‌گنجد؛ جز آنکه در قالب کلمات محدود می‌شود، از سایر ابعاد آزاد است. سید علی صالحی در این اثر ضمن تعاریف ادیبانه و واقع‌گرایانه در مقوله شعر حکمت، روند آن را در ادبیان فارسی مورد بررسی قرار می‌دهد. از نگاه او اشعار حافظ و پاره‌ای از شعرهای مولانا، در این حیطه قرار می‌گیرند؛ نیما، شاملو، فروغ فرخ‌زاد نیز از معاصرانی هستند که به این مهم دست یافته‌اند تا اشعاری در زمینه شعر حکمت بسرایند. این نوع شعر برگرفته از فطرت آدمی قلمداد شده و با فلسفه که تجسمی از تشکیک و پرسش است تفاوت آشکار دارد، چراکه حکمت از نوع یقین و ایمان قلمداد می‌شود.