زهرا عبدی در دومین رمانش، نا‌تمامی، راوی یک ماجرای عجیب است. عبدی که پیش از این رمانِ روزِ حلزون را منتشر کرده و به‏نسبت بازخوردهای مثبتی گرفته است، برای نوشتن این رمان زمانی بیشتر صرف کرده است. رمانِ ناتمامی در یک فضای دانشگاهی شکل می‌گیرد، در تهران. محور رمان درباره‌ی ناپدید شدنِ عجیب و مرموزِ یک دختر دانشجوی جنوبی ا‌ست. دختری که چند روز است «غیبش» زده و دوست و هم‌اتاقی‌اش پیِ یافتنِ او دست به هر کاری می‌زند... عبدی فضایی مملو از شک، راز و سوءظن ساخته که با انگاره‌های سیاسی و تاریخی نیز گره می‌خورد و همچنین با گذشته‌ی قهرمانِ غایب رمان. او برای ساختنِ این فضا رو به قصه‌گویی می‌آورد، تند و بی‌وقفه، و مدام مخاطب را با اتفاق‌های تازه درباره‌ی این دخترِ گمشده که سری داغ هم داشته و شوری وافر مواجه می‌کند. آیا او را دزدیده‌اند؟ خودش خودش را گم کرده؟ مُرده؟ و ده‌ها موقعیت دیگر که می‌توان نمودِ روایی آن‌ها را در این رمانِ جذاب به‏خوبی مشاهده کرد. زهرا عبدی در هر فصلِ خود پرده‌ای از این راز برمی‌دارد و با استفاده از فضاسازی و وارد کردنِ نام‌ها و آدم‌های تازه به ماجرای دخترِ گمشده هیجانِ دوچندانی می‌بخشد.