«ناميرا» داستاني شخصيت‌محور است؛ رماني با خرده‌روايت‌هايي از تغيير روش، هدف، آرزو و عاقبت آدم‌ها. اين روزگار است که آدم‌ها را در محک انتخاب شدن و انتخاب کردن مي‌گذارد و نويسنده‌ي ناميرا فقط تصويرساز صادق اين رويدادهاست. نويسنده‌ کتاب را به سبک رمان‌هاي کلاسيک با شروعي آرام آغاز مي‌کند، تصويرسازي مي‌کند، شخصيت‌ها را يک به يک وارد داستان مي‌کند، آن‌ها را معرفي مي‌کند و با داستان پيش مي‌برد. «ناميرا» اسير اختلاف روايت‌هاي تاريخي نشده و البته از عقبه‌ي تحقيقي درستي بهره برده است.
ناميرا در مورد دختر و پسري جوان از اهالي کوفه است که بدون منفعت طلبي‌هاي روزافزون مردم کوفه به دنبال حقيقت هستند. اما در ميان رفتارهاي متناقض سرداران بزرگ کوفه، بين حمايت از امام حسين (ع) و يا وفاداري به يزيد سرگردان‌اند.