این کتاب به بازنمایی نفت در ادبیات مدرن ایران، در فاصلۀ دهۀ 1320 تا دهۀ 1390 می‌پردازد. نویسنده تصویرگری و نمادپردازی نفت را بررسی و تحلیل می‌کند؛ همچنین کوشیده است توضیح دهد تأثیرات فرهنگی، اجتماعی و سیاسی مواجهه با نفت در آنچه با عنوان ژانر «پتروفیکشن» (داستان نفتی) شناخته شده، چگونه بازنمایی شده است. توجه نویسنده معطوف به این امر است که این ادبیات به چه شیوه‌ای زمینۀ تاریخی ایران را به کار می‌گیرد؛ زمینه‌ای که در آن تولید و مصرف نفت از اوایل قرن بیستم گونه‌ای خاص از «مدرنیتۀ نفتی» را شکل داده که نشانه‌های آشکارش دگرگونی‌های پرشتاب اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی بوده است. این پژوهش یازده اثر ایرانی با محوریت نفت را از جمله رمان، داستان بلند و داستان کوتاه را دربر می‌گیرد که بین دهۀ 1320 تا دهۀ 1390 نوشته شده‌اند. این آثار افزون بر پرداختن به درون‌مایه‌های جهانی داستان نفتی، به لحاظ نظری به مفاهیمی همچون تمثیل‌های ملی، مرکز و حاشیه و روابط جنسیتی نیز می‌پردازند.