کتاب «یکصد و ده نامه از دو سیمین» مجموعه‌ی نامه‌های سیمین دانشور و سیمین بهبهانی به منصور اوجی است. در این مجموعه، نامه‌هایی را از جلال‌ آل‌احمد (یک نامه)، سیمین دانشور (۴۵ نامه) و سیمین بهبهانی (۶۵ نامه) می‌خوانید. ابتدای یکی از نامه‌های سیمین دانشور آمده است: «چقدر شما هنرمندان شیرازی را دوست دارم. به هرچه دست می‌زنید، طلا می‌شود. اگر رمان می‌نویسید، بهترین‌ها را عرضه می‌دارید (شهریار مندنی‌پور و امین فقیری). اگر به سراغ فرهنگ عامه می‌روید، کارتان جامع و مانع است (صادق همایونی و ابوالقاسم فقیری). اگر نقد می‌نویسید، دل‌آگاه و آموزنده‌اید (مسعود طوفان). اگر نقاشی و عکاسی می‌کنید، اثرتان حرف ندارد (حسن مشکین‌فام) و اگر به شعر رومی‌آورید، در اوجید (منصور اوجی) که پیش‌کسوت است و چقدر مهد حافظ و سعدی، شهر شعرخیزی است...» یکی از نامه‌های سیمین بهبهانی را می‌خوانیم: «دوست بسیار عزیزم شاعر گرامی منصور اوجی: دیری است که از شما نامه ندارم. نمی‌دانم کدام یک از ما بدهکار است؛ به هر صورت اگر منم که این مختصر را به‌عنوان ادای دین بپذیرید. غزلی تازه برایت می‌فرستم. مشغول غلط‌گیری کتاب هستم؛ چه کار پردردسری است. سرگیجه هنوز با من است. البته نه به آن شدت شروعش. سه‌شنبه یک دکتر اعصاب به من وقت داده است؛ گرچه به هیچ دکتری چندان اعتقاد ندارم. باری غزل می‌فرستم که شعر بفرستی غزل یا غیر آن فرقی نمی‌کند. من غزل می‌سرایم و همه‌ی انواع شعر را می‌پرستم. این غزل شاید محتاج چند بار خواندن باشد؛ اما ای بدک نیست. به همه‌ی دوستان سلام دارم. دخترت و خواهرت را می‌بوسم. خداحافظ. سیمین»