کتاب درباره ی اتفاقات پس از مرگ کینکاس، ولگرد معروف زاغه های سالوادور باهیاست. دو گروه از مردم بالای جسد وی حاضر شدند: دوستان و خانواده. از طریق خانواده ی کینکاس (دختر، داماد، برادر و خواهرش) می فهمیم که او بیست وپنج سال کارمند دولت بوده و بعد از بازنشستگی و در سن پنجاه سالگی به یک باره خانه و زندگی را رها و خیابان گردی پیشه کرده است. اعضای خانواده که به نظر دل چندان خوشی از او ندارند، تابوت را رها می کنند تا خود را برای مراسم تدفین آماده کنند. برخلاف رفتار سرد آن ها، چهار تن از دوستان عیار کینکاس بر سر تابوت حاضر می شوند و تا صبح با مرور خاطراتش، به افتخار او می نوشند و از او به نیکی یاد می کنند، با جنازه هم صحبت می شوند و او را با خود به پاتوق های همیشگی و اسکله می برند تا غذای محبوبش را بخورد. کینکاس همیشه عاشق دریا بوده و اعتقاد داشته ملوانی است که سرنوشتش به دریا گره خورده و به دریا ختم خواهد شد. به همین خاطر دوستانش او را سوار قایق می کنند تا به این عهد وفا کنند. اما در میان راه، دریا ناگهان طوفانی می شود و قایق را واژگون می سازد. دوستان کینکاس خود را به سختی به ساحل می رسانند و سرنوشت کینکاس با مرگ دوم او محقق می شود. وال استریت جورنال درمورد این کتاب نوشته است: «نمونه ای عالی از ترکیب خاص عناصر فولکلوریک و داستان سرایی ادبیات فاخر که در آثار آمادو، با گابریل گارسیا مارکز برابری می کند. آمادو در این کتاب گستره ای از دیدگاه های مختلف را نشان می دهد که در طبقه، نژاد و جنسیت های متفاوتی قرار دارند و این مورد، پیچیدگی های انسانی و کمدی های زندگی برزیل را دراماتیک می کند.»
