این کتاب ضمن بررسي عالم مثال در نقاشي قرنهاي نهم تا دهم هجري به بررسي فرايندهاي شكل‌گيري مكتب اصفهان در دو قلمرو مي‌پردازد: ساختار انديشه كه اساساً بررسي مكتب فلسفي اصفهان و حكمت متعاليه ملاصدراست؛ و ساختار هنري كه متشكل از عوامل صوري و ظاهري آثار هنري و ناظر بر ريخت‌شناسي، گونه‌شناسي و تركيب‌بندي آثار نقاشي نيمه اول قرن يازدهم هجري در شهر اصفهان است. اين پژوهش درصدد است نمودهاي عيني مكتب متعاليه را در آثار هنري آن عصر بيان نمايد. در اين ميان رضا عباسي از هنرمنداني است كه بيشترين سهم را در سبك مكتب نقاشي اصفهان دارد؛ از اين رو، محور اصلي اين كتاب تجزيه و تحليل سبك نقاشي و روش هنري اين هنرمند است. همچنين در اين كتاب نگارنده ضمن بررسي ريشه‌هاي تصوف و عرفان و جايگاه عالم مثال و معنويت در نقاشي و پرداختن به اركان اصلي حكمت متعاليه، ساختار صوري و ظاهري مكتب نقاشي اصفهان را نيز بررسي نموده است