دوران پرفراز و نشیب قاجارها و خاصه دوره نخست آن، یعنی سالهای 1210 تا 1264 هجری قمری، در تاریخ ایران، پیش از آنکه با دستاوردهای فرهنگی و هنری شناخته شود و مورد ارزیابی درست قرار گیرد، با نگرشی ساست زده و آن هم با تاکید بر کوتاهی ها و کج اندیشی های سیاست مداران و صد البته بی تدبیری در اداره امور سیاسی کشور شناخته شده است. پس دور از انتظار نیست که این نگرش همه شئون تاریخ قاجاریه را در بر گیرد و در ذهن ایرانیان، حکومت قاجاریه به مثابه دورانی تاریک جلوه نماید و حاکمان این عصر نیز در نظر، دلقکانی شیک پوش جلوه کنند که به جای مطرب خانه ها، دست روزگار آنان را در کاخ ها جای داده است. چنین رویکردی را میتوان در متون تاریخی و حتی آثار نمایشی و سینمایی خلق شده در ارتباط با این عصر به وضوح دید. این رفتار طبیعتا بر نقدهای نگارش یافته پیرامون هنر این دوره تاثیرگذار بوده و سطحی نگری، کج اندیشی و تناقض گویی، تنها بخشی از تبعات آن است که متاسفانه دامنگیر تاریخ نگاری هنر و نقاشی این عصر شده، به گونه ای که هنر نقاشی این دوره جایگاه و اعتباری در مراکز آموزشی هنر و دانشکده های هنری نیافته است. در حالی که نقاشی نیمه نخست قاجار با حفظ ارتباط تنگاتنگ خود با ادبیات و فرهنگ ایرانی که نهضت بازگشت ادبی، زمینه های بازخوانی آن را فراهم آورده بود، توانست در خلق شیوه ای جدید و کاملا ایرانی، دستاوردهای تاریخ نقاشی ایرانی را با بیانی نو به تصویر کشد و جریانی در روند تکوین هنر نقاشی ایرانی به شمار آید.