نجیب مایل هروی، نويسنده و پژوهشگر، متولد سال ۱۳۲۹ در هرات است. وی از سال ۱۳۵۰ در ایران زندگی می‌کند و پس از طی تحصیلات در دانشگاه فردوسی مشهد، به تحقيق و پژوهش و مطالعه درباره‌ی عرفان اسلامی و نسخ خطی پرداخته است. مايل هروی همچنين همكاری با آستان قدس رضوی، مرکز پژوهشی ميراث مكتوب و بخش تحقيقات كتابخانه‌ی مجلس شورای اسلامی را در كارنامه‌ی فعاليت‌های خود دارد. او در سال ۱۳۸۶ به‌دلیل تحقيقات گسترده در زمينه‌ی زبان و تاريخ ايران، جايزه‌ی ادبی ـ تاريخی بنياد دكتر محمود افشار يزدی را در مركز دایرة‌المعارف بزرگ اسلامی دريافت کرد. اين جايزه برای يک عمر دستاورد در جهت خدمت به تاريخ و زبان فارسی اهدا می‌شود. این برگ‌های پیر به‌عنوان اثر برگزیدهٔ همایش حامیان نسخ خطی کتابخانهٔ مجلس شورای اسلامی شناخته شده است.
عرفانِ ایرانی در عالم اندیشه‌ی ایرانی و اسلامی جایگاهی خاص دارد تا حدی که گویی با آن جهان‌بینی نوینی از متن این فرهنگ برآمده. عارفان ایرانی مفاهیم و تعالیم اسلام را معنایی تازه بخشیدند تا جایی که بسیاری از دنیاداران بر آنان شوریدند و خود در آتش عشق الهی سوختند. و در این میان سرآمدانی بودند، یکی‌شان شهید عین‌القضات همدانی که او را به جرم نوآوری و نوجویی در اندیشه‌ی رایج، از سر جهل و ترس و احساس خطر، از جایگاهش راندند. باز آرام نگرفتند. پس به دیار خویش همدان بازگرداندندش و بر دار آویختندش. اما هنوز آرام نگرفتند پس «پوست بدنش را کندند و در بوریای آلوده به نفتش پیچیده، سوزاندند و خاکسترش را به باد دادند.» اما از او خلاصی نیافتند. زیرا عین‌القضات در آثارش زنده ماند و خاصیت آینگیتصویری است که از او پابرجا مانده و می‌ماند و هرکس به فراخور حال تصویر خویش را در آن می‌بیند.
