هر پرسشي آغاز تندباد است.هر علامت سؤالي تير است. تيري رها شده و شجاعانه که سرِ «ديگري» -نويسنده را هدف گرفته. تيري که بايد، همراه با خيانتِ هويداکردن اسرار، به پرسشگر باز گردد. و چه زيباست که طرف گفت و گويت با پاسخش غافلگيرت کند. و از اين زيباتر، براي هر دو نفرتان و براي خواننده، آن که خودش هم از پاسخش غافلگير شود. بدين سان گفت و گو آفرينش است. گفت و گو گوش سپردن و به خصوص يادگرفتن است. درس هايي که غنايمي گاه ارزشمند و گاه کم ارزش از آن ها کسب مي کنيم. اين گونه، در پي نفوذ به ذهن و زندگي نويسندگان، و در پي ورود به خانه ها يا دفاترشان، توانستم جزئياتي اساسي درباره ي آن ها کشف کنم که برخي را تعريف کرده ام و ناگفتني ها را در خاطرم نگه داشته ام، منبعي براي لذت و خوشي. از پل استر ياد گرفتم چگونه ممکن است نويسندگي هويت کسي شود، از اوبرتو اکو شيفتگي به دانش و گستردگي افق ديد را آموختم، از هانتکه فضايل کنار کشيدن از زندگي عمومي، از ژوزه ساراماگو قاعده ي مقدسِ نشستن پشت ميز کار، از ايو بونفوا فروتني و سادگي و مهرباني، از آنتونيو تابوکي ايمان خيره سرانه به تصادف، از نديم گورسل گرماي حس انساني، از مانوئل باثکث مونتالبان عشق اپيکوري به زندگي، از ريتا داو معناي خودسازيِ قدم به قدم، و از طاهر بن جلون شفافيت و رياضت. بدين سان، گفت و گو گذر لطيف روح به روح است.
