«... می‌خواستم شما را برای دلم داشته باشم، نه برای هوس‌هایم که دیگر از من فرار کرده‌اند. هوس‌ها در من مرده‌اند. می‌خواستم برای همیشه تو را در کنارم داشته باشم/ وقتی که شب خواب می‌کردم، عطر نفس‌های تو می‌بود روی تختم. دوست داشتم که عاشقانه شب را در کنارت سحر می‌کردم. فردا وقتی از خواب بیدار می‌شدم تو را در کنارم می‌داشتم و برای تو این قلب می‌تپید و کار می‌کرد، بارها تصمیم گرفتم که از تو خواستگاری کنم، اما خبر آمدن مسعود و فشار وجدانی، هرگز به من مجالی برای اندیشیدن در این باره نداد. نمی‌خواهم بیش‌تر از این ناراحت شوی، با گپ‌های این آواره. چیزهای زیادی در این دل دیوانه و بی هیچ دیوانه‌خانه‌ای بود و هست که باید می‌گفتم، اما افسوس که حالا دیر شده، خیلی هم دیر! تو تنها امیدم برای زنده ماندن در این شهر غریب و غربت‌کده بودی، کاش سال‌ها قبل هم‌دیگر را می‌دیدیم...»