«ربابه خاموش بود، بعد آهسته روی دو زانو نشست. چادرش را از زمین برداشت و به کمرش بست. کفش‌های پاشنه‌بلندش را از پاهایش کشید. موهایش را زیر آن نوار سپید مرتب کرد و برخاست. پنداشتم که می‌خواهد برای رفتن آماده‌گی بگیرد؛ اما او کمی دور رفت. درست زیر تک‌درخت توت ایستاد. لختی بی‌حرکت ماند. بعد دیدم که پاهایش بر زمین می‌خورند: رقصی را آغاز کرده بود.
من، مات و مبهوت، کنار گور مادرش نشسته بودم و او، بی‌‌آن‌که سخنی گوید بی‌آن‌که صدایی بر آورد؛ بدون ساز و حتا بی‌آن‌که زندگی به پاهایش بسته باشد، به روی زمین ناهموار، در میان تاریکی شب و در سکوت یک گورستان سرد و خاموش، پای کوبی را آغاز کرد.»