«عامه‌پسند» همیشه و در همه‌جا بار منفی‌ای که از آن سراغ داریم را ندارد. با شنیدن این کلمه، این تعبیر مراد می‌شود که: «مردم به امر مبتذل میل می‌کنند». اما به واقع این‌چنین نیست و هنر عامه‌پسند در بسیاری از دوران‌ها، اعتراض به هنر جریان رسمی و تاییدگر قدرت سیاسی، اقتصادی و فرهنگی غالب است. در قرن بیستم هنر عامه‌پسند این خصیصه‌ی ضد جریان بودن و اعتراضی‌اش را با قدرت بیشتری در خود نهادینه کرد و در هر مکان و زمانی که توانست از شر صنعت فرهنگ در امان بماند، عالی‌ترین نمونه‌های اثر هنری را ارائه داد. این مسئله در هنر آمریکا در کل و در موسیقی‌اش به شکل ویژه‌تری، نمود داشته و دارد. کتاب «شبح تام جود: موسیقی عامه‌پسند در آمریکا از وودی گاتری تا بروس اسپرینگستین» پژوهش و نوشته‌ی «ایلیا فراهانی» درباره‌ی سیر موسیقی عامه‌پسند آمریکا از بلوز تا جز و فولک و ... است. این کتاب با پرداختن به بسیاری از خوانندگان سبک‌های مختلف موسیقی مردمی آمریکا و خوانندگان و موزیسین‌های بزرگی هم‌چون باب دیلن و استیو ارل و دیگران، بر اهمیت هنری این موسیقی در کنار اقبال مردمی‌شان صحه گذاشته و ریشه‌های‌شان را در تاریخ معاصر آمریکا پی می‌گیرد. موسیقی عامه‌پسندی که صدای اعتراض نسل‌های متمادی شد و ریشه‌ی عصیانگری‌اش به موسیقی بلوز برمی‌گشت و شبح تام جود بر این مسئله تاکید بسیاری دارد.