جمهوری اسلامی در ایران، دهه‌هاست که با اقلیت‌های دین و قوم مهری نداشته‌است. اما آن‌هایی که گرایششان در عشق و دلبستگی آنان را اقلیت می‌سازد، در عمیق‌ترین دالان آن برزخ پا در زنجیرند. مهرداد کیهانی، از همان در برزخ‌ماندگان است. تغزلش دل‌ها را می‌لرزاند و چه کسی می‌داند رنج زندگی سایه‌ای و پر از نقشش را؟ درد ناشناختگیش را؟ مگر برزخ چیزی جز از این‌جاماندگی و از آن‌جا راندگی ‌است؟ مغازلات برزخ گویای دست بی‌رحم روزگاری‌است که امکان خوشبختی در دنیا را در عکس روی آب چشمه‌ای فریبا، در قامت دلدار به مهرداد نشان می‌دهد، و او بی‌خبر دل به آب می‌زند و گردابی هایل باز به او می‌فهماند که خوشبختی، وهم خطرناک برزخیان است و هر سقوط پس از تلاش رهایی، هبوطی‌است عمیق‌تر به  قعر برزخ بی‌پایان...