رمان «تهرانی‌ها» نوشته‌ی «امیرحسین خورشیدفر»، نویسنده و روزنامه‌نگار است. این داستان از سال ۱۳۴۰ تا امروز در تهران، آبادان، مونیخ و جنوا روایت شده است. نویسنده درباره‌ی این رمان گفته است: «تهرانی‌ها از سال ۹۰ مقدماتش آغاز شد؛ اما نزدیک چهارسال نوشتنش زمان برد. رمانی که بسیار پرماجراست و ساختار شبکه‌ای دارد.» در توضیح پشت جلد کتاب آمده است: «تهرانی‌ها سرگذشت شاپور، رحمت، بیک و کریستین در سال‌های ۱۳۴۰ تا ۱۳۵۷ است. رحمت خروارها امید و عاطفه و اشتیاق به دست آورده بود که زندگی‌اش را از این رو به آن رو کرد. عشقی با آن عظمت را جواب رد کوچکی متوقف کرد. آن همه احساس دوروبر رحمت را گرفته بود. حتی کاترین هم در احساس رحمت غرق بود. تازه همسایه بودن هم مزید بر علت شد. مدام با هم روبه‌رو می‌شدند. رحمت همه‌جا بود. کاترین اخم‌وتخم نکرد. رحمت خود را در مقام یک دوست دائمی، همراه، تحمیل کرد. نه آن‌جور تحمیل‌کردنی که بد است. البته موضوع عشق برایش پس از دست رد زدن به سینه‌ی رحمت منتفی شده بود، اما مگر می‌شد نداند رحمت دوره‌ی شدت حسی عشق را از سر نگذرانده و در حادترین دوران عاشقی است.» در بخشی از داستان می‌خوانیم: «تلفن زنگ زد. ناصر گوشی را برداشت. صدا نمی‌آمد. ناصر بنا کرد به داد زدن. اسم سپیده را که آورد، شاپور فنجان را روی میز گذاشت و بی‌صدا از اتاق بیرون آمد. توی راهرو ایستاد. ناصر داد می‌زد و صدایش به گوش شاپور می‌رسید. یک نیم‌طبقه پایین رفت و تکیه کرد به پنجره‌ی نورگیر. سپیده دختر ناصر بود که از رم زنگ می‌زد.»