دو ساحت متفاوت از تجربه‌ی بشری موجود است. در فارسی ما به هردوی آن‌ها تجربه می‌گوییم. یکی تجربیات روزمره‌مان است، مثل تجربه‌ی سرماخوردگی یا زیر دوش آب داغ رفتن یا غمگین شدن بابت حرف یک دوست. دیگری تجربه‌ای است که در چهره‌ی آفتاب سوخته‌ی یک پیرمرد خراسانی می‌بینی. تجربه‌ای که آن را زیسته است. ما تجربه‌ی زیسته‌ی خویشیم. من ۱۴۰۰ را زیستم. من از این پس تا پایان عمر، رنگ تجربه‌ی ۱۴۰۰ را بر خویش دارم. جای این زخم نامردمان تا انتها بر پیشانی من ماند. تمام تجربیات ساده‌ی نوع اول، زمان‌مندند. اما تجربه‌ی زیسته، خود، کل زمان است. کل زمانی است که بر ما رفته است. کل عمر است.
بخشی از کتاب یادداشت‌های ۱۴۰۰، سال شک، بی‌شک
همزمان با این کتاب محسن نامجو کتاب دیگری را در نشر ناکجا منتشر کرده. یکی غراب تنها، مجموعه اشعار هایکو با نگاه و ترجمه‌ای جدید به فارسی از محسن نامجو و با ترجمه به فرانسه از تینوش نظم‌جو (کتاب سه زبانه است: فارسی، فرانسوی، انگلیسی)
