کتاب «داستان هفت نفری که به دار آویخته شدند» نوشته‌ی «لیانید آندری یف» و ترجمه‌‌ی «حمیدرضا آتش برآب» است.  لیانید آندری‌یف نویسنده مشهور روسی در قرن ۱۹ و ۲۰ است که تنها تعداد اندکی از آثار او در ایران ترجمه شده و به چاپ رسیده است. از این رو کتاب فوق از معدود آثار ترجمه شده وی به فارسی به شمار می‌رود. موضوع اصلی این کتاب حالات و رفتارهای انسان‌ها در آستانه مرگ است. نویسنده علاوه بر بررسی مقوله مرگ، به روانکاوی آدم‌هایی پرداخته که تا روزها و ساعاتی دیگر به‌پای چوبه‌دار می‌روند و درحالی‌که نگاه آن‌ها به نیستی متفاوت است، در پایان همگی به یک باور مشخص می‌رسند و آن اینکه پذیرش مرگ، لزوماً تلخ و دشوار نیست و می‌تواند با شیرینی و مضحکه همراه باشد. در قسمتی از این کتاب می‌خوانیم: «هرگز به ماهیت مرگ فکر نکرده بود. مرگ در نظرش هیچ سیمایی نداشت، اما حالا به وضوح آن را احساس می‌کرد.می‌دید و لمسش می‌کرد که مرگ وارد سلولش شده و با دست‌هایش او را جست‌و‌جو می‌کند.»