کتاب «علی عباسی تقدیم می‌کند: روایت یک کابوس سی ساله» درباره تهیه کننده قدیمی سینما در دوران قبل از انقلاب است که نقش پررنگی در آغاز کار تعدادی از مهم‌ترین فیلمسازان آن دوران و ساخت فیلم‌های موج نو سینمای ایران داشت.
علی عباسـی شـاید برای متولدان پس از انقلاب نامی ناآشنا باشد، ولی برای هم‌نسل‌های پدران‌شان سمبلی از موج نو سینمای ایران است که باری نوستالژیک و مثبت دارد. «علی عباسـی تقدیـم می‌کند» عبارتی بود که برای هر فیلمـی اعتبار می‌آورد؛ جمله‌ای کـه ابتدای فیلم‌هایی مانند حسن‌کچل، رضاموتوری، تنگنا، تنگسیر، رشید، نازنین، پنجره، سوته‌دلان و... آمده و در ذهن سینمادوستان ایرانی ماندگار شده است. برخی از بزرگان سینمای ایران آغاز کارشان در دفتر او، سازمان سینمایی پیام، بوده؛ از جمله علی حاتمی و عباس کیارسـتمی. برخی دیگر هم مثل امیر نادری، مسـعود کیمیایی و جلال مقدم گامهای دوم یا سوم‌شان را در پیام برداشتند.
خواننده به احتمال زیاد توقع خواندن خاطرات عباسی از دوران تهیه فیلم‌ها و مسائل مربوط به سینما را دارد که البته اشاراتی به آن شده ولی موضوع اصلی کتاب، مربوط به خبر سوزانده شدن نگاتیو فیلم‌هایش است که باعث دگرگونی احوالش و سپس مهاجرت او شد.
این کتاب به نوعی درباره‌ی دغدغه‌های کسانی است که ناخواسته از حرفه‌ی مورد علاقه‌شان دور افتاده‌اند و در مواردی مجبور به مهاجرت شده‌اند. «علی عباسی تقدیم می‌کند» نه فقط برای سینماگران که هم چنین برای مهاجران نوشته شده است.
