رومل آمده. فيلد مارشال اسطوره‌ای ارتشِ آلمان در يک زمستان پرسوزِ لعنتيِ اولين سال‌های دهه‌ی سی شمسی، وارد تهران شده و توی خيابان استامبول بالای سردر ورودی هتل ـ کافه‌ی نادری با يونيفرم و کلاه و دستکش نشسته و آرام پاهايش را تکان داده. رومل لم داده کنار روح شاعرِ آزادي‌خواهی که ديگر عادت فرانسه حرف زدن از سرش افتاده بوده و با ارواح به همان زبان مشترک حرف مي‌زده. رومل با کلی تأخير وارد تهران شده و ارواح صد افسر وفادار اِس‌اِس سياه‌پوش مقابل در کافه‌ي نادری خيره به فرمانده بزرگ و روح ديوانه‌ای بوده‌اند که سعي مي‌کرده خودش را به رومل نزديک‌تر کند. ارواح افسران اِس‌اِس اصلاً خوش‌شان نمي‌آمده که ملت از توي دل‌وروده‌شان رد مي‌شده‌اند، ولي اعتراضی نمي‌کرده‌اند و منتظر ايستاده بوده‌اند تا فرمانده حرکتی کند. اين‌طور بوده که فيلد مارشالِ اروين رومل وارد تهران شده و از سربازانش سان ديده.
