جلال آلاحمد در سنت مولف‌محور نقد ادبی در ایران معاصر شکل گرفته است، سنتی که به سهم خود تحت سلطه‌ی پیشفرضهای جریان روشنفکری ایرانی قرار دارد. در این سنت شخص نویسنده و آثار او به شدت تقدیس شده و تحت نام بلندآوازه جلال از هرگونه رویکرد انتقادی مصون مانده‌اند. اقدام به واسازی لزوما به معنای نفی و یا حتی انکار اهمیت تاریخی متون آلاحمد نیست، بلکه در وهله اول جداسازی یا رهاسازی متون از سنت حضور و آوامحوری داستان‌نویسی و نقد ادبی در ایران معاصر است. با این کار می‌توان متون و حتی شخص آلاحمد را از چنگ روایت‌های تک‌صدا و تک‌معنا و تثبیت‌شده‌ی موافقان و مخالفان نجات داد. با این همه، چنین نیست که واسازی امکان دستیابی به یک آلاحمد اصیل یا اصلی را فراهم آورد، که چنین آل‌احمدی نه وجود دارد، نه دسترس‌پذیر است و نه می‌توان امید داشت که در صورت دسترس‌پذیری به کار آید؛ زیرا استراتژی واسازی اساسا می‌خواهد همین قسم تاقی را که خوانش متن را به جست‌وجوی مولف اصیل و یافتن مقصود حقیقی وی فرو می‌کاهد، به چالش بکشد و با این کار، ابتدا آلاحمد را از انحصار احزاب و گروه‌های سیاسی و جریان‌های روشنفکری و ادبی آزاد سازد و سپس بافت و پیشفرضهای شکل‌دهنده و ساختاربخش متون وی را برملا کند...»
