خواندن مزامیر داود به فارسی. خواندن مزامير داود يعنى خواندن‏ شعر، چرا كه اين متون پيش از هر چيز ديگرى شعر هستند. ترجمه‌ی آنان‏ نيز، براى يك اجرای نمايشى، بايد شعرگونه باشد.
يك ترجمه‌ی نزديك به دستور زبان عبرى، با رعايت تأكيدها، آهنگ‏‌ها، زبان شاعرانه‌ی متن، دور از قراردادهاى خشك و تصنعى و ترجمه‏‌هاى پيشين كه هرگز اهميتى به ضرب‏‌آهنگ‏‌ها و بازى با نواى‏ گفتارى نداده‏اند. هر آن‏چه قدرت و خشونت اين متن را آشكار مى‌کند و در ترجمه‏‌هاى مرسوم كتاب مقدس كه تنها به دنبال معانى مى‏‌گردند محو شده است. اين قدرت و اين خشونت را بايد منعكس كرد. نه ‏فقط آن‏چه متن به ما می‌گويد بلكه آن‏چه متن با ما می‌كند.
اين انگيزه‌ی ترجمه‌ی هانرى مِسكونيك‏، زبان‏‌شناس و شاعر فرانسوى، در ترجمه‏‌اش از زبان عبرى به زبان فرانسه بود و همچنين آن‏چه تلاش‏ شده در ترجمه به زبان فارسى براى يك اجراى نمايشى رعايت شود.
اين‏جا مهم ضرب‏‌آهنگ زبان است كه به حركتِ كلام سازمان‏ می‌‏دهد و در اجرا موجب لذت و تعجب می‌شود. گويى ضرب‏‌آهنگ‏ مزامير داود وارد فرهنگ ما شده است.
اين‏جا كلمات به هم نزديك هستند و گاهى ميان آن‏ها، براساس‏ دستور زبان عبرى، فاصله گذاشته شده. ترتيب كلمات ضرب‏‌آهنگى‏ می‌سازد كه فراتر از معانى با ما سخن می‌گويد. زبان عبرى زبانى‏ تصويرى است. می‌گويند زبان عبرى را «نمی‌شنوند»؛ «می‌بینند».
هر ادراكى نفسانى است. مزامير داود پيش از هر چيز يك تجربه‏‌ی معنوى است. خارج از هر نوع مالكيتى. يك تجربه‌ی معنوى كه روح و جسم را از هم جدا نمی‌سازد و آنان را پيوسته پيش می‌برد. مزامير داود سه‏‌هزار سال قدمت دارند. كهن و نوين، صوت و سكوت در آن‏ آميخته‏‌اند. صوتى كه ما را فراتر از معنى هدايت می‌کند و از اين متن شعر می‌سازد. صوت در ذهن مخاطب همزمان معنى و تصوير به‏ وجود می‌آورد. يك شعر وحشى، بدوى، آشفته، بی منطق و بدون قضاوت اخلاقى.
بخشى از مزامير داود تاريك، نامفهوم و اسرارآميز است و به‏‌ سختى‏ درك مى‏شود. اما به‏ نظر می‌آيد همين بخش تاريك و نامفهوم ما را فراتر از معانى به سوی روشنايى هدايت می‌كند. زبان شعر زبانى نامحدود است.
كودكى با سنگى در فلاخنش بر پهلوانى شكست‌ناپذير پيروز می‌شود. نيرويى از نوعى ديگر در اين كودك نهفته است. نام اين كودك‏ داود است و در بيت‏‌اللحم به‏ دنيا آمده. چوپانى كه پس از پيروزی‌اش‏ جنگجو می‌شود و فاتح. فاتح اورشليم و دژى به‏ نام صهيون كه در آن‏ مقيم می‌شود. جنگجو، پادشاه، شاعر و نوازنده، پيامبر خدا.
داستان داود ده قرن پيش از عيسى رخ می‌‏دهد. اسلام، مسيحيت و يهوديت به اين متن اعتقاد دارند.
 
تينوش نظم‌‏جو