آنا نخستین شعرهایش را در ۱۹۰۷ در مجله «سیریوس» به سردبیری گومیلیف چاپ کرد. گومیلیف شاعر بود و دو مجموعه شعر از او به چاپ رسیده بود. آشنائی با گومیلیف عصیانگر و پرخاش‌جو که در محافل ادبی آن زمان شهرتی به هم زده بود، او را نیز به حلقه‌های ادبی و هنری راه داد. آنا در ۲۵ آوریل ۱۹۱۰ با گومیلیف ازدواج کرد.شعر آن سال‌های روسیه تحت سیطره سمبولیزم بود که در آن مضامین عرفانی و پر رمز و راز شعر را از دسترس عامه خارج کرده و تا حدی محفلی کرده بود. رخدادهای سیاسی اجتماعی در روسیه و هجوم اندیشه‌های انقلابی و نو آرامش و رازناکی سمبولیزم را برنمی‌تافت. گومیلیف و چند تن از شاعران جوان دیگر مانند سرگئی گرودتسکی، اوسیپ ماندلشتام، آنا آخماتووا، میخائیل زنه کویچ، ولادیمر ناربوت گروهی به نام «حلقۀ شاعران» تشکیل دادند. این گروه علیه سمبولیزم قیام کردند و مکتبی به‌نام «آکمه‌ایسم» بنیاد گذاشتند.گروه دیگری از شاعران نیز به سرکردگی ولادیمیر مایاکوفسکی «فوتوریسم»را بنیاد نهادند که در برابر رمز و رازگوئی سمبولیسم عصیان کرده بود. هر دو این گروه اعتقاد داشتند که شعر باید زمینی شود و از پیچیدگی و مبهم‌گوئی دوری کند. اما «آکمه‌ایست»ها اعتقاد داشتند هیچ چیز در شیء نمایندۀ رازآلود خارج از خود ندارد. مثلاً اگر سخن از سیب می‌رود منظور همان سیب درختی است که با آن آشنا هستیم و می‌خوریمش. «فوتوریست‌ها» هم در عین پذیرش این واقعیت، شعر را به مثابه سلاحی برای پیکار با بیداد اجتماعی و نشانۀ اعتراض می‌دانستند که رو به آینده‌ای روشن دارد و از رشد و تکنولوژی استقبال می‌کند و معتقد است که آینده در دست نیروهای انقلابی و نواندیش است و با یاری آن‌ها زندگی انسان‌ها درخشان و دور از ستم و نابرابری خواهد بود. به این سبب در شرایط انقلابی آن روزها «فوتوریسم» نیروهای انقلابی را به خود جلب کرد اما «آکمه‌ایسم» چندان طرفدارانی پیدا نکرد و پس از مدت کوتاهی دیگر سخنی از آن به‌میان نیامد. همین نگرش ویژۀ هنری سبب شد اصحاب آکمه‌ایسم نه‌تنها مورد بی‌مهری ادبیات پس از انقلاب قرار گیرند بلکه بنیان‌گزاران آن هریک به صورتی در سال‌های پس از انقلاب اکتبر هدف سوء‌ظن و اذیت باشند.
