این‌کتاب درباره کسانی است که زندگی خود را وقف پیدا کردن آرامش می‌کنند؛ افرادی مثل لئونارد کوهن، خواننده‌ سرشناس جهانی که لذت‌های ناشی از زندگی تجملاتی‌اش را فرو گذاشت و در صومعه‌ای واقع در کوهستان به تمرین ذن پرداخت. و یا متیو ریکارد که با داشتن دکترای میکروبیولوژی، حرفه‌ آتیه‌دارش را رها کرد تا یک راهب تبتی شود.
 
خواندن این‌کتاب باعث می‌شود مخاطب به پاسخ این‌سوال برسد که چرا نویسنده‌ای مثل پیکو آیر که تمام عمر در گشت وگذار بوده و از اتیوپی تا کوبا و کاتماندو و باقی نقاط دنیا رفته، به این باور رسیده که ساکت و آرام نشستن در یک اتاق می‌تواند اوج ماجراجویی باشد؟ او پاسخ این سؤال را در کتاب «هنر آرامش» می‌دهد.
 
در مقدمه این‌کتاب آمده است:
 
«شخصاً نه در کلیسایی عضو هستم و نه در فرقه و مسلکی؛ هرگز هم در هیچ گروه مدیتیشن و یوگایی (و در کل هیچ گروهی) عضو نشدم. این کتاب درباره این است که چطور آدم سعی می‌کند مراقب عزیزانش باشد، کارش را انجام بدهد، و در این دنیای عجول و دیوانه‌وار جهت حرکتش را حفظ کند. این کتاب را عمداً کوتاه نوشتم تا در یک نشست بخوانید و بلافاصله برگردید سراغ زندگی پرمشغله (و احتمالاً زیادی پرمشغله‌) خودتان.»