این کتاب با عنوان انسان‌شناسی اسلامی به سوی انسان شناسی اسلامی تعریف، جزمیت و جهات پیش نیاز ارزشمندی برای مطالعه و ارزیابی انسان شناسی غرب از منظر جهانی یا اسلامی است. دکتر اکبر احمد، نویسنده این اثر، معتقد است که انسان‌شناسی غربی مجموعه‌ای از دانش را در اختیار محقق اسلامی قرار می‌دهد که شایسته نحسین است، اما متأسفانه مملو از نتیجه‌گیری‌های مبتنی بر پیش‌فرض‌های فرهنگی، اطلاعات غلط و قوم‌گرایی است. دکتر احمد با نگرش به موضوع از منظر اسلامی، به تعصبات روش شناختی که به عقیده او بزرگترین چالشی است که در این زمینه باید بر آن غلبه کرد، توجه نمی کند. همان گونه که مرحوم دکتر اسماعیل رضی الله عنه فاروقی در مقدمه کتاب بیان می کند که علت حقیقت را از آن خود می داند، اسلام مقرر می دارد که در جایی که دلیل معتبری برای دیدگاه دیگر وجود دارد; ذهن باید با فروتنی به آن خم شود. اما در جایی که شواهد کذب یا کم است، ذهن اسلامی خود را ناچار می‌داند که ناهماهنگی را آشکار کند. در بخش اول، دکتر احمد علم انسان‌شناسی را مرور می‌کند و پیشرفت آن را با سایر رشته‌ها مقایسه می‌کند. او همچنین نشان می‌دهد که چگونه دوره‌های تاریخی و سیاسی، مانند دوران استعمار، چارچوب‌های روش‌شناختی اشتباهی را بر این رشته تحمیل کردند. در بخش دوم، نویسنده این حقیقت را ثابت می کند که مردم شناسی ریشه در میراث علمی اسلامی دارد که قدمت آن به قرن دهم هجری می رسد. او نتیجه می‌گیرد که انسان‌شناسان باید از خود و فرهنگ‌هایشان فراتر بروند.