مردم وقتی واژه شرم را می‌شنوند، اغلب به یکی از دو صورت زیر واکنش نشان می‌دهند: "مطمئن نیستم که مقصودتان از شرم چیست اما می‌دانم که نمی‌خواهم درباره‌اش حرف بزنم" یا "اوه، شرم! می‌‌دانم چیست اما نمی‌خواهم درباره‌اش حرف بزنم." در مقام یک شرم‌پژوه درک می‌کنم که چرا از گفت‌وگو دربارۀ آن اکراه داریم. شرم چنان قدرتمند است که گاه تنها با حرف زدن درباره‌اش دچار شرم می‌شویم. اما من پس از شش سال مصاحبه با صدها زن در‌بارۀ زندگی‌هایشان دریافته‌ام که همۀ ما شرم را تجربه می‌کنیم. شرم امری کاملاً همگانی است. هر قدر شرم و نحوۀ اثرگذاری‌اش بر احساسات، افکار و رفتارمان‌ را کمتر بشناسیم، فشار بیشتری بر زندگی ما وارد می‌کند. ولی اگر شجاعت حرف زدن دربارۀ شرم و شجاعت همدردی برای شنیدن ماجراهای آن را پیدا کنیم، می‌توانیم نحوۀ زیستن، عشق‌ورزی، فرزند‌پروری، کار کردن و برقراری روابط را در زندگی خود تغییر دهیم.