گزارش هایی که در روزنامه ی Alger Republicain تحت عنوان سیه روزی کابیلی منتشر شد نمره ی تلاش روزنامه نگاری است که بخش حساسی از تاریخ استعماری الجزایر را با شهادت تأسف آور و روشن خود حفظ می کند. این متن قوی و معتبر برای عموم الجزایری ها و افراد سایر کشورها ناشناخته است. از این رو تصمیم به انتشار آن گرفتیم در زمان اشغال الجزایر توسط فرانسوی ها، الجزایری ها به عنوان برده محسوب می شدند. زندگی آنها با بهتر است بگوییم زنده بودن آنها به چرخه ی بی پایان درد و رنج خلاصه می شد. در مواجهه با این واقعیت تلخ بسیاری از روشنفکران از هر دو سوی ساحل مدیترانه با این بی عدالتی شدید مخالفت نکردند. سکوت آنها اغلب نشانه ای است که بر شریک جرم بودن صحه می گذارد. در حالی که همه در برابر دلایل کاملاً آشکار سکوت کردند. آلبر کامو از جمله کسانی نبود که بتواند در مقابل سیه روزی و رنج دیگران از خوشبختی شخصی خودش لذت ببرد. او با حماقت نفرت انگیز انسانی سر ناسازگاری دارد. روزنامه نگاری برای او فرصتی است تا در مورد اندوه و بدبختی خاموش این الجزایری هایی که با آنها غیرانسانی رفتار می شود سخن بگوید. در سال ۱۹۳۹ چند ماه پس از راه اندازی روزنامه ی Alger Republicain در پاییز ۱۹۳۸ آلبر کامو روزها و شب ها را در کابیلی سپری کرد و پس پرده ی واقعیت موجود را از نزدیک مشاهده کرد. او از نزدیک نه تنها حقایق را بیان می کند بلکه در موارد پرشماری گاهی با عدد و رقم و گاهی با شهادت دادن هایش نشان می دهد که زندگی روزمره ی مردمان کابیلی تحمل ناپذیر است.