یوهان گوتفرید هردر، فیلسوف برجسته آلمانی قرن هجدهم، نه تنها با آثارش نقش مهمی در شکل‌گیری فلسفه و ادبیات زمان خود ایفا کرد، بلکه زمینه‌ساز تحولات اساسی در روش‌های تفسیر متون شد. او به ویژه با کتاب «شکسپیر»، به تحلیل عمیق آثار این نمایشنامه‌نویس بزرگ می‌پردازد و رویکردی نوین در فهم ادبیات را معرفی می‌کند. هردر در این اثر، شکسپیر را در بستر تاریخی و فرهنگی‌اش قرار می‌دهد و تأکید می‌کند که برای درک کامل هر متن ادبی باید به زمینه‌ها و شرایط اجتماعی آن توجه کرد. این رویکرد پیش درآمدی بر روش هرمنوتیک محسوب می‌شود که در آن تفسیر متن به طور عمیق‌تری با در نظر گرفتن بافت فرهنگی و تاریخی اثر انجام می‌گیرد. هردر به ما یادآوری می‌کند که هر اثر ادبی نه تنها نمایانگر زمانه‌ی خود، بلکه ابزاری است برای فهم انسانیت. معرفی شکسپیر به واسطه این کتاب تأثیر ژرفی بر ادبیات نمایشی مدرن آلمان داشت. هردر با تبیین آثار شکسپیر، الهام‌بخش نویسندگان و هنرمندان شد تا از رویکرد‌های عاطفی و انسانی او استفاده کنند و بدین ترتیب فضایی خلاقانه برای تولید آثار ادبی فراهم شود. این تأثیر زمینه‌ساز شکوفایی ادبیات نمایشی آلمان در قرن نوزدهم شد و نویسندگان توانستند با الهام از آثار شکسپیر، به بیان عمیق‌تر احساسات و تجربیات انسانی بپردازند.