«روان شناسی فلسفی ویتگنشتاین سنت های دکارتی، تجربی مشربانه و رفتاری را تضعیف کرد. ویتگنشتاین به جای شیء اندیشنده ی دکارتی انسان را می نشاند- وحدتی نفسانی- جسمانی، نه روان یا نفسی متجسم- موجودی زنده در جریان پرسیلان زندگی. چرا که موجودهای انسانی اند، نه ذهن (نفس) ها، که در می یابند و می اندیشند، امیال دارند و عمل می کنند، احساس شادی و غم می کنند. ویتگنشتاین، در نقطه ی مقابل برداشت دکارتی و تجربی مشربی از امر ذهنی همچون قلمرو درونی تجربه ی انفسی و ذهنی که به نحو تصادفی و احتمالی با رفتار جسمانی پیوند دارد، امر ذهنی را اساساً متجلی در شکل های رفتار انسانی می شمرد که بدین گونه "امر درونی" را جلوه گر می سازد.»