این کتاب روایتی است از رابطه‌ی صمیمی؛ اما تا حدی رسمی پدر و پسری در روزهای سخت درماندگی در برابر بیماری و مرگ. در آن روزها که پسر می­‌کوشد راهی برای تخفیف درد پدر بیابد گذشته ‌ی خانواده‌ اش و تمام سختی‌ها، دوری ها و حسرت هایشان را مرور می‌ کند. در میان دوازده رمانی که تاکنون از تُپتاش منتشر شده، «شاید پرندگان به سوگ او می‌روند» تنها اثر اوست که پیچیدگی، گره روایتی و ابهام ندارد. البته نیازی هم به پیچیدگی احساس نمی‌شود، چون هدف نویسنده برانگیختن احساس مخاطب و همذات‌پنداری او با راوی است و خوب می‌داند که در پایان کتاب خواننده می‌ماند و حسی عمیق. پس اگر به دنبال تعلیق، گره‌افکنی و گره‌گشایی هستید، شاید بهتر است این کتاب را نخوانید! اما اگر از تعلیق‌ها و گره‌های زندگی و پیچیدگی روابط بین انسان‌ها خسته‌اید و می‌خواهید دمی را در حال‌وهوایی دیگر بگذرانید، اگر بخشیده‌اید یا بخشیده شده‌اید، اما حسرت و افسوس روزهای گذشته رهایتان نمی‌کند، اگر داستان‌های بسیاری از پدران و پسران خوانده‌اید، اما می‌خواهید از پنجره‌ای دیگر به رابطه‌ی پدر و پسر نگاهی بیندازید، این کتاب برای شما نوشته شده است، برای فرزندان و پدران، پدرانی که به قول راوی: «تنهایی‌های نقش‌بسته بر پیشانی مایند.»