بخشی از کتاب تاریخ فلسفه راتلج؛ جلد نهم
«نخستین ایراد در نوشته‌های نیمه‌رسمی رایج است: هنگام جست‌وجو دقیقاً به دنبال چه چیزی هستیم؟ به دنبال اطلاعات‌ایم یا دانش؟ اگر به دنبال اطلاعات صرف هستیم، هر اطلاعاتی قبول است؟ اگر چنین است، پس چرا اطلاعات مندرج در متون کهن و کتب مقدس راضی‌مان نمی‌کند؟ این‌ها به نظر پرسش‌هایی ساده می‌رسند، اما به این سادگی نیست. این ایراد خوب می‌آغازد، اما بد تمام می‌کند. دقیقاً در جست‌وجوی چه چیزی هستیم؟ پرسش درستی است، حتی اگر مشخصاً ندانیم به دنبال چه هستیم. وقتی سکه‌ای گم کرده‌ایم می‌دانیم در جست‌وجوی چه چیزی هستیم، اما وقتی در یک موزهٔ خارجی به دنبال یک شاهکار می‌گردیم چنین نیست و هنگامی که راز جهان را می‌جوییم دیگر اصلاً چنین نیست. پرسش درست است، اما نباید چندان توقع داشت که به پاسخ هم برسیم. هر چیزی که شباهت دوری به یک پاسخ بالقوه داشته باشد ممکن است هیجانی فوق‌العاده برانگیزد. اما ببینید این مجموعهٔ پرسش‌ها به کجا ختم می‌شوند: به خوارشماری رقیب. این دیگر جدی نیست، فرومایگی روابط عمومی است ــ به‌ویژه آن‌که سخن‌گویان خودخواندهٔ روابط عمومی علم مکرراً جست‌وجو را اغلب طاقت‌فرسا و حتی زجرآور می‌یابند و به همین سبب نهایتاً به آسایش جسمانی صرفی تن درمی‌دهند که فناوری علم‌محور باید به جهان مدرن عرضه کند. (سخن‌گوی اصلی روابط عمومی علم در نسل گذشته رودلف کارناپ بود، مشهور به این‌که پنبهٔ همهٔ نظرورزی‌ها را می‌زند و شاهکارش، بنیان‌های منطقی احتمال۶۱۳، چاپ سال ۱۹۵۰. این کتاب با ضابطه‌ای برای یافتن حقیقت جهان می‌آغازد و در پایان با این مستمسک که علم سرگرمی صرف است، کار را فرومی‌گذارد.) بنابراین، وقتی دایره بسته می‌شود و علم را به این عنوان تحسین می‌کنند که سرگرمی صرف است، نتیجه‌ای نمی‌توان گرفت و همه‌چیز به صورت سابق باقی می‌ماند. آسایش جسمانی صرفی که فناوری علم‌محور باید به جهان مدرن عرضه کند بر متون کهن و کتب مقدس برتری دارد. دشوار بتوان چنین چیزی را جدی گرفت. متون کهن و کتب مقدس در برآوردنِ راحتِ تن نمی‌توانند با فناوری علم‌محور رقابت کنند، اما همچنان به شیوه‌های بسیار و سطوح پُرشمار جذاب‌اند و درخور توجه. این غایت ایرادی است که از خصومت با این انگاره برمی‌خیزد که انگاره‌های عامه و کتب مقدس در طلب علم‌اند: واضح است که مطالعهٔ متون عامه و کتب مقدس جای این کاوش را نمی‌گیرد، اما مطالعه بخشی از این کاوش است.»