تردیدی نیست که سیاست وجه غالب رابطهٔ ایران و آمریکا از همان اولین روزهای برقراری گفت‌و‌گو میان دو کشور بود و از همین‌رو طبیعتاً حوزهٔ اصلی پژوهش‌ها و مطالعات این ارتباط -یا عدم ارتباط- بین دو کشور را تشکیل می‌دهد. اوّلین نتیجهٔ غلبهٔ وجه سیاسی در ارتباط بین دو کشور محدود ماندن تاریخ این ارتباط است به تاریخ مراودات و مناسبات میان مسئولان و تصمیم‌گیرندگانِ عالیرتبهٔ دو کشور و نتیجهٔ دوّم، تعمیم نابرابری عینی و واقعیِ موجود میان قدرت سیاسی دو کشور و جایگاه جهانی آنها به تمامی مناسبات و مراوداتی که افرادی در سطوح پایین‌تر سلسله‌مراتب سیاسی یا در سطوح غیرسیاسی با یکدیگر برقرار می‌کردند. تعمیمی نادرست که باعث شده است این دست مناسبات و مراوداتِ «برابرتر» میان کنشگرانی که واسطه‌های ارتباط‌بین دو کشور بودند چندان که باید‌و‌شاید در تاریخ‌نگاری این ارتباط ثبت و ضبط نشود. کنشگرانی که نه لزوماً مسئولیت‌های خاصی بر دوش‌شان بود و نه تحت نفوذ آن نابرابری. همین کنشگران هستند که موضوع پژوهش محققانی می‌باشند که مقاله‌های‌شان در این کتاب گردآوری شده‌اند.