خلاصه داستان
در رمان شب یک، شب دو مردی تحصیلکرده با عقایدی مدرن به نام «زاوش ایزدان» با خواندن نامه‌های عاشقانه  دختری به نام «بی بی»  به مرور روابط  و بخش‌هایی از زندگی‌اش می‌پردازد. داستانی که در خلال این نامه‌ها درصدد بیان اوضاع آن دوران با ته زمینه برهنگی و عشق‌هایی مبتی بر تن و جسم است. راوی داستان تمام  سرخوردگی‌های خود را به شکل عصیان علیه همه نظام‌های اخلاقی و اجتماعی نشان می‌دهد. او هنگامی که نامه‌های معشوقش را مرور می‌کند، خاطراتش را با تغییر فعل و فاعل برای خودش می‌خواند، مرور می‌کند و بعد آن‌ها را می‌سوزاند. نامه‌هایی که در طول ۷ سال نوشته شده است. «زاوش» عصبانی و سرخورده از همه افراد به اصطلاح هنرمند اما دورو و تهی است که با آن‌ها در ارتباط است و معاشرت می‌کند. «بی بی » دختر ثروتمندی است  که با «ژیار» ازدواج کرده و در خارج طراح مد و لباس است. در هرسفرش رابطه‌ای با زاوش دارد، حتی اگر لازم است برای او دختری جور می کند تا او تنها نماند.
فرسی معتقد است که این اثرش نامه‌ای است به انسانی از زمانه‌ی دیگر. او بیست سال بعد از نوشتن این کتاب می‌گوید: «وقتی خود من به عنوان خواننده به این نوشته نگاه می‌کنم، باید، در عین ناخوشایندی، بگویم که از بابت زبان و بیان و بافت و ساختمان ادبی، مقوله‌یی‌ست که زبان فارسی آن‌ را خواهد خواند و خواهد شناخت. امروز که من ادبیات داستانی دنیا را با گز و عیار دیگری می‌سنجم، به سختی می‌توانم سر در بیاورم که بیست سال پیش به شکل و زبان شب یک شب دو چگونه دست یافتم  و آیا آن کم‌گویی و انسجام شاعرانه را باز می‌توانم تکرار کنم؟»
 
درباره نویسنده
 بهمن فرسی فقط یک نویسنده نیست، او هم فیلم بازی کرده، هم شعر سروده و هم چندین نمایشگاه از آثار نقاشی و پیکره‌هایش در سراسر جهان برپا شده است. یکی از آخرین نمایشگاه‌هایش ۴ سال پیش برپاشد . اولین نمایشگاهش را هم به اصرار سهراب سپهری  در گالری سیحون با ارائه  تابلوهای استخوان پای مرغ به صورت موزاییک برگزارکرد. این نویسنده تبریزی  متولد ۱۳۱۲ است و برخی دوستان می‌گویند او  تحصیلاتش را خیلی زود رها کرد و کارمند شد  اما او این موضوع را درست نمی‌داند. هرچند پشت کتاب شب یک، شب دو  درباره اش نوشته شده است  که «از ۴ سالگی در تهران بود. مدرسه را از میان رها کرد. از ۱۴ سالگی کار کرد. کارهای گوناگون، ولی نه دولتی. چند سالی برای مطبوعات قلم زد و امروز هم، کارمند است. زن و یک پسر دارد. او شعر، داستان کوتاه، نقد، یادداشت سفر و…. نوشت. به تفنن مشغول بازیگری و نقاشی  بوده است». البته فرسی کار ادبی‌اش را با نبیره‌های بابا آدم (۱۳۳۳) آغاز کرد. او در نشریات متعدد مثل «ایران آباد» «نگین»، «آشنا»، «چلنگر»، «اندیشه و هنر» می‌نوشت و داستان‌هایش در روزنامه‌هایی مثل: «آژنگ» و «کیهان»  منتشرشد. فرسی در آغاز دههه چهل کتاب‌های خود مانند گلدان، با هو، چوب زیر بغل، و زیر دندان سگ را منتشر کرد. چوب زیر بغل (۱۳۴۱)، صدای شکستن (۱۳۵۰)، گلدان (۱۳۵۱) و آرامسایشگاه (۱۳۵۶) از نمایشنامه‌هایی‌ست که او در ایران، قبل از سفر به لندن نوشته و برخی‌هایشان را روی صحنه برد.  فرسی در سال‌های پس از انقلاب نمایش گلدونه خانم نوشته اسماعیل خلج را در ایران انقلاب‌زده روی صحنه برد. او در آن سال‌ها همراه با علی نصیریان، عباس جوانمرد، اسماعیل شنگله و خجسته کیا یکی از اعضای گروه تئاتر مروارید بود. پیشنهاد تشکیل یک گروه تئاتری با علی نصیریان، فریدون فرخزاد، مهدی فتحی و چند تن دیگر را داده بود و  تجربهه بازیگری در فیلم «پستچی» داریوش مهرجویی در کنار بازیگرانی مانند: عزت‌الله انتظامی، علی نصیریان، ژاله سام، احمدرضا احمدی، و… را دارد. در فیلم‌های دایره مینا، رومئو و ژانت و دو ضرب‌در دو مساوی بی‌نهایت ایفای نقش کرده است. همچنین یک مجموعهه باارزش که شامل برخوانی شاهنامه فردوسی است به اجرای نقالی و نقش گویی می‌پردازد. البته او در سال‌های پس از انقلاب مقیم لندن شد. چندسال پیش امکان انتشار دوباره برخی آثارش فراهم می شود که مجموعه‌ای از نمایشنامه‌های چاپ و اجرا شد‌ه‌اش با عنوان هشت به علاوه یک منتشر می‌شود و آرامسایشگاه دومین اثری‌ از او بود که در ایران مجوز انتشار گرفت. از چاپ نخست این نمایشنامه طنز درباره وضعیت اجتماعی ایران آن دوران ۴۰ سال گذشت تا دوباره اجازه انتشار گرفت. عدم امکان تفاهم با یک محیط بدلی که از دوگانگی رنج می‌برد و بحران‌زده است، در اغلب آثار فرسی، از جمله در نمایشنامه‌های او هم مشاهده می‌شود. او به نوشتن داستان  ادامه داد از  آخرین مجموعه داستان های او می توان به غوراپ غوراپ اشاره کرد که در سال ۱۳۸۴ در شهر کلن در آلمان منتشر شد. او